Onze Jorien is bevallen van haar tweede kind, alhamdulillaah! Na een prachtig vlotte thuisbevalling geniet ze nu heerlijk van de nieuwste aanwinst. We zijn heel benieuwd naar haar nieuwe borstvoedingsavontuur, maar hebben uiteraard alle geduld! Want in de dagen voordat Jorien zou bevallen, schreef ze nog een prachtig stuk voor ons waarin ze terugblikte op de borstvoedingsperiode van haar zoontje Ibrahim (bijna 2 jaar) en het vooruitzicht straks met tandemvoeden. Lezen jullie mee? Hou je tissues gereed ❤
Voor Ibrahim
10 augustus 2020.
Exact 21 maanden borstvoeding en exact 39 weken zwanger. Wauw, wat zijn we al ver gekomen. Nog 3 maanden te gaan en ik heb je 2 jaar gevoed. De WHO-norm gehaald, en jouw Islamitisch geboorterecht voltooid. Toen ik je op 10 november 2018 voor het eerst op mijn borst legde en je aanhapte had alleen maar hoop dat we zo ver zouden komen. Het eerste jaar borstvoeding was overigens ronduit zwaar. Wat een strijd hebben we samen gehad. Overproductie, melk wat alle kanten op spoot. Jij pijn in je buik, ik in m’n borsten. Later een periode van heel erg veel verlatingsangst en verdriet, en dus heel erg veel troost bij mij aan de borst. Moedeloos werd ik er soms van. Zelf slapen deed je een hele periode ook niet, altijd aan de borst bij mij of wiegend in pappa’s sterke armen. In diezelfde armen huilde ik soms ’s avonds uit dat ik er helemaal niks meer aan vond. Je onrust overdag, je eeuwige gezoek ’s nachts. Maar pappa was een goede supporter en samen met hem en tantes die ook lang hun kindjes moedermelk gegeven hebben sleepte ik me er doorheen.
En toen werd je 1.
Ik raakte diezelfde maand zwanger van jouw broertje of zusje en alles werd weer anders. Mijn productie liep wat terug, jij probeerde die nog dapper op te krikken maar dat lukte natuurlijk niet want een teruglopende productie is juist een normaal fenomeen tijdens een zwangerschap. Je ging beter eten en je ging doorslapen. Ik huilde, want ik had het gevoel dat ik je te kort deed. Gelukkig nam je genoegen met een poosje droog drinken en onze borstmomentjes reduceerden zich tot ’s morgens en voor je middag- en nachtslaap. Je groeide in die periode van mijn kleine baby naar een echte dreumes. Die drie momentjes zijn je overigens heilig en als je me ziet ontkom ik er ook echt niet aan. “Kie!” (drinkie) riep je dan. Sinds kort is het “makie” of terwijl melkie. Met blije oogjes kijk je me aan als je mag drinken.
Ik smelt dan ondertussen weg terwijl ik naar je staar.
Zwanger zijn en borstvoeding geven was een hele nieuwe uitdaging. Een teruglopende productie. Het fenomeen droog drinken. Ontzettend gevoelige tepels. Nursing agitation. (het niet leuk vinden dat je kind aan je borst drinkt en je hier negatief bij voelen) ik heb het allemaal ervaren. Echter geen haar op m’n hoofd die aan stoppen dacht. Jij genoot nog zo en jouw geboorterecht voltooien zag en zie ik echt als mijn missie. Ook al vond ik het soms pijnlijk, of bloed irritant. Soms kletste ik je binnen 2 a 3 minuten weer van m’n borst af omdat ik het echt van uit m’n tenen voelde kriebelen. Soms liet ik pappa je naar bed brengen omdat ik echt de puf even niet meer op kon brengen. Maar, we gingen door. De baby in m’n buik groeide. Jij groeide. Mijn melk productie kwam voorzichtig aan een beetje terug. Jij helemaal gelukkig, ik een stuk minder kriebels en de baby trappelde en kriebelde vrolijk door.
Nu staan we dan aan de voet van een nieuw avontuur: Tandemvoeden.
Jij moet straks gaan delen met je broertje of zusje. Geen idee hoe dat zal gaan. Sinds kort mogen je geliefde aap en beer ook bij mij ‘drinken’. Je brengt ze soms zomaar bij me en roept dan dat ze melk mogen. Hopelijk ben je voor de baby net zo lief. Veel vrouwen zijn rond deze leeftijd een beetje weemoedig. Het geboorterecht is bijna voltooid. Ze denken na over afbouwen, over hoe lang nog. Over wat dan? Ik ervaar dit zelf helemaal niet zo. Misschien omdat wij nog een nieuwe missie samen hebben. Een soort bonus level. Ik ben nog helemaal niet bezig met wanneer je gaat stoppen. Van mij hoeft dat echt niet exact op of rond jouw 2e verjaardag. Eerst maar eens zien hoe het straks allemaal gaat.
Misschien heb ik je nog wel heel hard nodig, als die 2 vriendinnen van jou weer zo overmatig hun best doen en de baby het er zwaar mee heeft. Of juist als ze het niet zo goed doen om het een beetje extra te stimuleren. Je bent ondertussen al zo groot en hebt geen enkele hulp meer nodig bij het drinken. Mijn melk is niet meer jouw hoofdvoeding. Of een middel om in slaap te vallen. Het is iets wat ons heel intiem met elkaar verbind. Iets kwetsbaars. Wanneer ik dan ’s avonds met je in de schommelstoel zit en zachtjes voor je zing terwijl je drinkt en met me knuffelt, ben je weer mijn kleine babietje, in plaats van een dreumes bijna peuter.
Dankbaar voor deze ervaring, die ik nooit zal vergeten.
Dankjewel voor deze mooie reis, op naar het bonus level, in sha Allah.
There are no comments