Real life borstvoedingsverhalen van zuster Hanne, mama van Azzedine en Loqmane. Hoe is het om een baby aan de borst te hebben? In haar borstvoedingsdagboek geeft Hanne je een blik in haar borstvoedingservaringen. Deze week: Over de eerste keer borstvoeding geven. ‘Hoe moeilijk kan het zijn?’, dacht ze. En bleek dat ook zo? Samen blikt ze met ons terug!
Daar zit je dan, met een positieve test in je handen, een traan die over je wang rolt en compleet overrompeld door gemengde emoties. Vlak ervoor had ik nog ruzie gehad met mijn man, maar de boosheid was compleet weggevaagd door de golf aan geluk en ongeloof. Ik weet nog goed hoe ik die dag niets anders gedaan heb dan boeken en websites uit te spitten. Een roes overviel me. Ik ben zwanger!
Er kwam veel op ons af, net zoals de vraag of ik borstvoeding of kunstvoeding zou geven. Nooit had ik er aan getwijfeld, kunstvoeding was niet voor mijn kinderen. De band die je opbouwt met dat kleine mormeltje, het idee dat hij je nodig heeft, dat gevoel kon ik niet laten liggen. Daarnaast waren de islamitische richtlijnen en alle gezondheidvoordelen een duidelijke reden om borstvoeding te geven. Naarmate je meer en meer leest, kom je ook verhalen tegen van vrouwen bij wie de borstvoeding mislukt is. Maar dat zou bij mij niet gebeuren. Ik bedoel maar, hoe moeilijk kan het zijn? Een baby die aan je tepel zuigt. Zeker na een paar cursussen te volgen zal het allemaal wel meevallen. Overal zeggen ze hetzelfde: het mag geen pijn doen.
Daar heb ik me toch even serieus in vergist.
Zelf was ik nog te ‘groggy’ van de bevalling, maar volgens mijn vroedvrouw zei ik iets als ‘Dat voelt raar’, de eerste keer toen ik Azzedine aanlegde. Spijtig genoeg veranderde dat ‘rare’ gevoel in een pijnlijk gevoel. En je weet dat de pijn er eigenlijk niet mag zijn, maar toch is het er en niemand kan er iets aan doen en iedereen geeft van die adviezen die alleen maar hoop geven, maar die mijn verwachtingen niet inlossen met als gevolg een hoop frustratie en teleurstelling. Ik had het me veel rooskleuriger voorgesteld.
Tijdens mijn tweede zwangerschap bleef ik veel meer met beide benen op de grond. Ik ging nog meer lezen en leren en ik liet me nog beter begeleiden. “Dit keer speel ik kort op de bal!” Ik wou nu ook veel bewuster die eerste keer meemaken. Maar hoe vreemd het ook is, zelfs nu herinner ik mij die eerste keer heel vaag. Ik weet nog dat het weer geen pijn deed en dat de pijn pas nadien terugkwam. Maar deze keer geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om ‘af te wachten’. Vrijdag bevallen en zowel zaterdag als zondag stonden er experts aan mijn bed.
Daar waar ik bij Azzedine vooral teleurstelling ervaarde, werd ik nu eerder gerustgesteld. De pijn verergerde alleszins niet. Beetje bij beetje verbeterde het en na 10 dagen was de ergste pijn alhamdullilaah weg. Ik heb nog maanden gesukkeld en ik vermoed dat er heel wat problemen aan de basis liggen/lagen die op zich geen ramp zouden hoeven zijn, maar die allemaal samen toch voor pijn zorg(d)en. Maar dat is weer een ander verhaal.
Hoewel ik al geen gemakkelijke start had, was het wel een enorme leerschool en heeft het mij wel geholpen om steviger en zekerder in mijn schoenen te staan. Alhamdullilaah.
Zou ik het opnieuw doen? Absoluut! Maar deze keer ‘vergeet’ ik die eerste keer NIET! 😉
There are no comments